ล๋งดอทเน็ต

เกินกว่า 10 ปีมาแล้วที่นักการศึกษาจำนวนมากกำลังช่วยกันยืนยันอย่างขันแข็งว่าโลกนี้ยังมีรายวิชาอื่นๆ อีกมากที่สำคัญพอๆ กับวิชาแกน และหลายวิชาถูกละเลยมานานจนเด็กๆ ของเราขาดสารอาหารเหล่านี้มานานเกินไปแล้ว และหลังจากนั้นคำว่าการศึกษาทางเลือกก็เริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตพวกเรา

กระนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเราควรเลิกเรียนวิชาแกนแล้วก็ไปเรียนอย่างอื่นกันดีกว่า เพราะสุดท้าย การคำนวนยังคงสำคัญพอๆ กับการรู้ประวัติศาสตร์ หรือการสื่อสารกับมนุษย์ทั้งที่พูดภาษาเดียวกันและต่างเผ่าพันธุ์ สิ่งเหล่านี้เป็นยิ่งกว่าเครื่องมือที่จำเป็นในการเปิดประตูไปสู่การเรียนรู้ใหม่ๆ ตลอดชีวิตของเราและเด็กๆ ทุกคน และยิ่งไปกว่านั้น การปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นได้นั้นยังสำคัญมากต่อการรับรู้การมีอยู่ของตัวเราอีกด้วย แล้วเราจะละเลยการเรียนภาษาอื่นๆ ไปได้อย่างไร?

ความยุ่งยากจึงกลับมาอยู่ที่ผู้ปกครองของเด็กๆ ที่กำลังตกอยู่ท่ามกลางแนวคิดใหม่ๆ เกี่ยวกับการศึกษาที่หลายครั้งก็ทำให้เรางงว่า แค่การนำเด็กออกจากระบบโรงเรียนอันยุ่งยากแล้วปล่อยให้ความสามารถของเด็กเป็นตัวนำพาไปสู่รายวิชาที่เป็นตัวของเขาเอง แค่นี้ก็ถือว่าเราได้สร้างระบบการศึกษาทางเลือกที่ดีพอให้กับเด็กๆ แล้วหรือไม่? ทั้งที่ในความเป็นจริงมีข้อดีมากอยู่ประการหนึ่งที่เรามักใช้ประโยชน์ได้ไม่ค่อยเต็มที่นักเมื่อไม่ต้องไปโรงเรียน—ไม่ใช่แค่การให้เด็กได้พักผ่อนหรือกลับมาเป็นเด็กมากขึ้น หรือจดจ่อต่อเป้าหมายที่ตัวเองรักได้เต็มที่เท่านั้น—แต่คือการที่ทั้งผู้ปกครองและผู้เรียนนั้นสามารถได้เวลาจำนวนมากกลับมาอยู่ในครอบครอง เพื่อจะบริหารให้เกิดการเรียนรู้ที่ลงตัวและเกิดได้บ่อยขึ้นต่างหาก